Doğum

26.02.2009 09:29'da değişti tüm dünya. Ve ben bir fiil tanıklık ettim.
Doğuma girmek ayrı, ameliyathane kapısında beklemek ayrı kalp çarpıntısı. Aslında doğuma girmeme rağmen, operasyon hazırlıkları tamamlanana kadar dışarıda elimde video kamera beklerken, az da olsa babaların film sahnelerinin klasik doğumhane önünde bekleyişlerini deneyimledim. İnsanın aklından daha önce hiç düşünmediği o kadar farklı senaryo geçiyor, etrafında olup bitene karşı o kadar değişik filtreler oluşturuyor ki ben bile kendime inanamadım. Yaklaşık 10 dk beni dışarıda yalnız bıraktılar ve o sırada ne kadar yaratıcı fikir üretebildiğimi gördüm. Ama insanın aklından bir tane bile iyi bir şey geçmez mi? Çook uzun bir 10 dakikaydı...

İçeri aldıklarında kamerayı artık bu sahneleri ezberlemiş ve vucüt dilinden çekimlere fazlasıyla alışık olan hemşirelerden biri elimden aldı, "siz eşinizin yanında oturun ben çekerim" dedi. Ameliyathanede Tuba'nın başında doktorumuz Alper Mumcu ve yardım eden doktor Cengiz Alataş'ın dışında 4-5 hemşire, anestezi uzmanı ve bizim fotoğraflarımızı çeken Şengül hanım vardı. Benim dışımda herkes ne yapacağını gayet iyi bildiği için içeride başlamış hızlı çalışma içerisinde ben sakince Tuba'nın yanına oturdum. Tuba, operasyon sonrasında öğrendiğim epidural dışında verdikleri bir uyuşturucu nedeniyle(çoğunlukla alkolün verdiği çakırkeyif etkisini yaratan), tahminimden daha rahat ve sakindi.

Göğüs hizasında bulunan bir perde nedeniyle Tuba'da, bende oturduğum yerden operasyonu göremiyorduk ancak ben doktorların vucüt hareketlerini rahatlıkla izliyordum. İşin doğrusu ben sezaryen operasyonuna özellikle çocuğu çıkartırken, açılan kesikten gayet narin ve yavaş hareketlerle, ufaklığı hemen çıkarttıklarını sanıyordum. İki doktorunda perdenin arkasında verdikleri fiziksel arbedeye tanık olunca bizim küçük Deniz'imizle değil Alien filminde abinin karnından çıkan küçük canavarla mücadele ettiklerini düşündüm bir an. Bu kadar güç kullanarak yapılan bir oğerasyon beklemediğim için birşeylerin ters gittiğini düşünerek perdenin üstünden şöyle bir bakmaya da yeltendim. Buradan tüm baba adaylarına çok net bir tavsiye, siz bakmayın!

Nutkum tutulmuş bir şekilde Tuba'nın eli elimde yerime oturduğumda, Tuba'da yüzümdeki dehşeti görmüş olacak, o da bana herşey yolunda mı diye sordu. "Herşey yolunda" dedim refleksif olarak; ama en ufak bir fikrim yoktu heyin yolunda neyin olmadığı ile ilgili. Tam o sırada ben artık kesin doktorlara bir sorayım derken, Alper Mumcu perdenin üzerinden "işte kızınız..."diyerek, dünyaya ilk mesajını canhıraş bir ağlamayla veren Deniz'i bize gösterdi. Tuba'da bende donup kaldık. Aylardır, yıllardır beklediğimiz an işte bu andı.Tüm duyularım bu anı unutulmazlar arasına kaydetmek için tam kadro çalışırken, bir iki saniye içinde kendime gelebildiğim kadarıyla herşey normal mi diye gözlerimle Deniz'i Alper'in ellerinde taradığımı hatırlıyorum.

Tuba'da bende hala inanamıyorduk sanırım. Son aşamalarda o kadar endişelendik o kadar tedirgin olduk ki herşeyin yolunda olması bile inandırıcılığını azaltıyordu sanki.


Ben Tuba'nın hala yanındayken, Deniz hanımın ilk temizliği yapılıyor ve Apgar testi uygulanıyordu. Ben uzaktan Denizin ağlamasını duyuyor ve herşeyin yolunda olup olmadığını anlamak için bakıyordum. Bir iki dakika içinde, eski bir hemşire olan fotoğrafçımız Şengül Pallı benim endişeli bakışlarımı görmüş olacak, ilk testlerin izleyerek bana uzaktan herşeyin yolunda olduğu işaretini yaptı. Derin bir oh çektiğimi hatırlıyorum, endişeler azaldı, artık o anın keyfini çıkarıyordum.